دختري بود نابينا که از خودش تنفر داشت،که از تمام دنيا تنفر داشت و فقط يکنفر را دوست 

داشت دلداده اش را. و با او چنين گفته بود « اگر روزي قادر به ديدن باشم حتي اگر فقط براي 

يک لحظه بتوانم دنيا را ببينم عروس تو خواهم شد »...

و چنين شد که آمد آن روزي که يک نفر پيدا شد که حاضر شود چشمهاي خودش را به دختر 

نابينا بدهد و دختر آسمان را ديد و زمين را. رودخانه ها و درختها را. آدميان و پرنده ها را و نفرت 

از روانش رخت بر بست.

دلداده به ديدنش آمد و ياد آورد وعده ديرينش شد :

« بيا و با من عروسي کن ،ببين که سالهاي سال منتظرت مانده ام »

دختر برخود بلرزيد و به زمزمه با خود گفت :

« اين چه بخت شومي است که مرا رها نمي کند ؟!! »

دلداده اش هم نابينا بود و دختر قاطعانه جواب داد:

قادر به همسري با او نيست .

دلداده رو به ديگر سو کرد که دختر اشکهايش را نبيند و در حالي که از او دور مي شد گفت

« پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشي »

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: